There we go again...

Warffum - Uithuizen - Wijnjetil geschreven door Adri op 10 juni 2008

Door die rotknol was ik omstreeks 04.30 uur klaar wakker en kon de slaap niet meer vatten. Ik wilde toch al vroeg vertrekken, want om in Uithuizen te komen moest ik ongeveer 10 km lopen over het fietspad gelegen langs een provinciale weg. Thee gezet en alles weer ingepakt, Waldo eten gegeven, mocht ik pakken van de voorzitter. Om 07.30 uur kwam de voorzitter, op weg naar zijn werk, mij nog even gedag zeggen. Logies waren gratis voor mij. Aardige man, heer Prins. Service van de Vereniging, zei hij.

Gepakt en gezakt op naar Uithuizen. Het fietspad liep vlak naast de rijbaan, met van die betonblokjes ertussen als afscheiding. Het vrachtverkeer raasde vlak langs ons heen. Omdat het streekvervoer staakte, stierf het er ook van fietsende schooljeugd. Het was spitsroeden lopen, maar we bereikten Uithuizen ongedeerd. Kei van een paard, blijkt maar weer eens. Niet schrikken, maar lopen !! Bejaarde autochtonen wezen me de weg naar de Kerk van Jacobus de Meerdere, alwaar het Jacobspad begon. Geen mens te zien rond de kerk. Was wel een oude kerk, maar beslist geen middeleeuwse. Deze stamde uit 1860. Wat blijkt, er staat nog een kerk in Uithuizen en die heet Jacobikerk, gebouwd in de 16e eeuw. Na de beeldenstorm hebben de Protestanten die kerk ingepikt van de Roomsen. Pas in 1860 mochten de katholieken weer een eigen kerk bouwen. Nou ja..lekker belangrijk.

Ik wilde toch wel een fotootje van ons bij die kerk, maar niemand kon hem maken. We stonden wat te dralen, totdat er een oude vrouw, uit een tegenover staand huis kwam en naar haar auto liep. Dat was mijn slachtoffer. Ik riep haar en ze kwam vragend op mij af. Ik vroeg haar waar de pastoor woonde. Nou die was toevallig met ontslag. Het wachten was op een nieuwe. Zolang had ik echter geen tijd. Stempel kon ik dus vergeten. Ik vroeg of ze dan een foto van ons wilde maken. Nou dat wilde ze wel. Zie het resultaat. Ik wilde toch nog even aanbellen bij de Pastorie om te kijken of de pastoor zich niet bedacht had. De vrouw hield Waldo wel even vast. (dapper wijfie) Er werd na aanbellen niet opgedaan, dus de pastoor was echt weg.

Ik wilde net vertrekken, toen er een man gehaast kwam aanfietsen. Bleek de koster te zijn. Hij stond te huppelen van plezier. Een pelgrim te paard...ik was de eerste zei hij. Hij rende naar binnen om een stempel te halen, om in mijn pelgrimspaspoort te zetten. Ik zei nog.. netjes doen hé.

Hij zei niets over de twee stempels die er al instonden. Leuke bevlogen man. Hij wenste mij goede reis.( Hij vergat mij even te vertellen, dat het een reis met obstakels zou worden, want vele bruggetjes kon ik niet over met mijn paard ) en vertelde mij hoe ik moest lopen. Drie straten verder was ik al verdwaald. Van het Groningse dialect kan ik niet veel maken. Ik stond wat weifelend op een kruising, toen een oud vrouwtje op de fiets, spontaan hulp bood. Ze fietste voor mij uit naar de Menkemaborg, alwaar ik de route weer kon vervolgen.

Een heel lang pad begon daar, langs een slingerend kanaal. Een bruggetje dat ik over moest, was onbegaanbaar voor ons. Ik moest het kanaal nog kilometers volgen om in een gehucht een ophaalbrug over te steken. Het cliché dat Groningers stugge mensen zijn, heb ik tot nu toe niet ervaren. Iedereen is vriendelijk en behulpzaam, vooral de wat oudere vrouwen...jammer !! Vanuit Uithuizen naar Oldenzijl (100 inwoners schat ik) Vervolgens naar Paapstil en op naar de metropolen Dijkum, Heersemaheerd, Biewenga en Wijntjetil ( ja, we rijden nog door Nederland). Over allemaal lange geasfalteerde landweggetjes van 3 meter breed. Bijna geen bebouwing langs de weg. Om de kilometer een grote boerenhoeve met een oprijlaan van 500 meter lang of meer. Veel landbouwverkeer, dat razend snel op je afstormd en je bijna de weg afveegd. Gelukkig wel veel dammen voor de landerijen waar we dan snel inschieten om de inmense tractoren te ontwijken. Het is een aparte beleving om hier door heen te trekken. Mooie vergezichten en wolkenluchten. Op advies van een jonge boer, die wel stopte met zijn tractor en amicaal een praatje begon, gereden naar een B&B de Diek'n, http://www.dediekn.nl een eindje voor Zeerijp, want daar hadden ze een paardebox ter beschikking volgens hem. Daar aangekomen, bleek de box onlangs verbouwd tot een winkeltje. Waldo mocht wel in de geitenwei. De geiten werden opgesloten in een hok. Nou, dat heb ik geweten. Hij vrat geen hap van het gras. Geiten laten daar kleine keutels in achter en dat stonk kennelijk te veel, voor meneer. Hij liep maar rond te rennen en te hinniken. Ik heb die avond vier maal een uur met hem langs de wegberm gelopen, om hem te laten grazen. Dit pension werd gerund door 4 vrouwen. Ik was de enige gast en ik kreeg het eten geserveerd in een ruimte waar wel 40 mensen konden eten. Ze had me gevraagd of ik met de pot mee wilde eten. Ik ben nogal ruimdenkend, dus geen bezwaar. Had het toch een beetje verkeerd begrepen, bleek. Zat ik daar gezellig in mijn eentje te eten. Bloemkool was ook niet gaar!! Nou ja.. kennelijk hielden ze niet van pottenkijkers. Wel lekker geslapen, na mijn verziekte nachtrust in Warffum. Keurig adres maar veels te duur voor een pelgrim. Bleek later het duurste adres van heel de reis. Moest hier voor Waldo 15 en voor mij, inclusief de bloemkool en ontbijt, meer dan 50 betalen.