Dag 5

Wijntjetil - Wittewierum

geschreven door Adri op 11 juni 2008

Om 05.00 uur kraaiden hanen veel en langdurig. Kennelijk wilden ze de gasten vroeg de deur uit hebben, anders neem je geen twee hanen. Heb nog wat liggen woelen in de hoop dat hun kop zou worden afgehakt, maar ze bleven bezig. Ik bedacht me dat Waldo wel honger zou hebben. Het was al volop licht, toen ik hem weer meenam naar de wegberm. Ik heb hem nog nooit zo vlug zien eten. De wind waaide stevig over het vlakke land. Na twee uur was ik het wel zat en bracht hem terug naar zijn poepweitje. Alle zooi weer ingepakt en om 08.00 uur ontbijt. Waldo gepoetst, opgezadeld en vol frisse moed op weg naar Zeerijp.

Zwaar bewolkt en harde wind. In Zeerijp voerde de route langs de Jacobuskerk. Geen mens te zien in het dorp. Vlak voor de kerk zag ik een man staan. Uiteraard tref ik weer net de dorpsgek. Hij vroeg me hoe mijn paard heette. Hij begon direct een verhaal over zijn hondje die ook Waldo was genaamd. Hij wilde mij de plaats laten zien waar het arme dier was doodgereden. Ik bedankte voor de eer en toog naar de kerk voor een stempel. Alles gesloten. Ik zag een cafeetje vlak bij de kerk en bond Waldo daar aan een boom, om aan de deur te voelen. Gesloten uiteraard en dus geen koffie. De dorpsgek was mij gevolgd en maakte met zijn gsm foto's van ons. Ik moest steeds lachen van hem. Ik zag dat de lens van zijn gsm nog dicht zat en wees hem daarop. Had ik beter niet kunnen doen. Hij sprong om ons heen als een baviaan. Plotseling kwam er een oude man over een heg heen stappen met een camera in zijn hand en vroeg of hij ons mocht fotograferen. Geen probleem uiteraard. Eindelijk weer eens geen vrouw. Bleek ook weer de koster van de kerk te zijn. Wel toevallig. Het was een gereformeerde kerk geworden, sinds de beeldenstorm. Wel een aparte kerk met zijn losstaande klokkentoren. Ik vroeg naar een stempel en ja hoor, die had hij wel. Hij ging de kerk openmaken, want ik moest er in gaan kijken. Hij hield het paard wel even vast. Ik maakte wat foto's binnen, maar ik miste de mooie beelden, die in de nissen behoorden te staan. Ik kreeg een mooi stempel in mijn paspoort. Hij maakte nog foto's van ons voor de kerk en onder de zeldzame en unieke toren. Lieve man ook.

Hierna vervolgen wij onze weg naar Eenum, Wirdum, Wirsdummerdraai, Garrelsweer, Wittewierum om te eindigen in Woltersum, langs eindeloos lijkende lange rechte wegen door het vlakke Groningerland. Onderweg leuke reacties van bewoners. Een vrouw in paardrijbroek bood een emmer water aan voor Waldo. Mij vergat ze echter.

Volgens de routebeschrijving moest ik na het bord Wittewierum linksaf een pad in naar de kerk, maar het bord was verdwenen. Ik stond stil op de kruising om de kaart te raadplegen, toen er eindelijk een wat jongere vrouw met haar dochter op mij af kwam lopen. Ze vroeg of ik het Jacobspad volgde. Toen ik dat bevestigde, bood ze mij koffie aan en stuurde mij door een poort naar de kerk. Ik kwam uit op een oeroude begraafplaats met een picknickzitje.

Moeder kwam even later met een blad met koffie en koek naar de tafel. Waldo begon lekker te eten van het gras tussen de eeuwenoude graven. Ik liet hem maar los want hij kon toch geen schade lopen. Hij liep direct op een grafsteen af en rook eraan. Ik liep naar hem toe om te kijken waarom nu juist aan die steen, er stonden er wel honderd. Ik schoot in de lach toen ik de tekst op de steen las...!! Ze had helaas geen stempel, maar vertelde over de historie van het kerkje op een terp. Hier scheen een klooster gestaan te hebben met wel 1000 nonnen. Dit kerkje was hun gebedshuis geweest. Wat was dit een gastvrij gezin. Chapeau !!

Ze liet me nog een kunstwerk zien, dat op het kerkhof stond. Het was gemaakt van echte botten en schedels van mensen....gadver!!! Na afscheid gegaan naar Woltersum. Na het warme onthaal, was dit een lange en eenzame wandeling. Vlakbij zag ik stortregen vallen uit de donkere wolken. Ik hoopte dat de bui voor ons uit zou trekken en dat gebeurde ook. Een jonge moeder met een kind voorop de fiets, stopte voor mij en vroeg of zij soms een foto van mij kon maken.

Ze had me de donkere lucht zien fotograferen. Toch wel leuk. Kwam een vrouw tegen met een hond die me vertelde dat ik geluk had, want morgen zou de hele weg worden afgesloten ivm asfalteringswerkzaamheden. Toch ook weer een beetje geluk vandaag. Door het omlopen, kwam ik uit op een paardenpension van heel aardige jongen mensen. Waldo mocht in de wei. Omdat ik de stad Groningen niet door wilde met Waldo, werden wij door mijn vriend met de trailer gebracht naar Midlaren, om vandaar uit mijn tocht weer te vervolgen. Na vandaag moet ik maar weer afwachten wanneer ik een gelegenheid vind om dit log bij te houden. Tot vlug !